Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα;
Μπορώ να πω ότι, ύστερα από μισό αιώνα στη δημοσιογραφία και στις εκδόσεις, στην πολιτική τα έχω δει όλα. Από το «γέρο της δημοκρατίας», Γεώργιο-Πιστεύομεν εις την Λαοκρατίαν-Παπανδρέου, μέχρι το Γεώργιο-Λεφτά Υπάρχουν-Παπανδρέου και από τον Κωνσταντίνο-Εθνάρχη-Καραμανλή μέχρι τον Κώστα-PlayStation 3-Καραμανλή. Επίσης, έζησα στιγμές εθνικής ανάτασης παρακολουθώντας παραστάσεις (στο Ηρώδειο) με καλλιτέχνες όπως τους Ανδρέα-Iron Man-Παπανδρέου, Ξενοφώντα-The Cyborg-Ζολώτα, Κώστα-Count Dracula-Μητσοτάκη, Κώστα-The Gollum-Σημίτη και σύντομες εμφανίσεις αποφοίτων της σχολής του «Θεάτρου Νο» σε δευτερεύοντες ρόλους όπως είναι οι Giakou Mato, Paga Lo, Benny Zello, Dora Back, Co Stagitona, Viropo Lidora κ.ά., που με τις πράξεις και τα λόγια τους κατάφεραν, εκτός από να υπερχρεώσουν το θέατρο, να ανεβάσουν το δημόσιο χρέος στα 360 δισεκατομμύρια ευρώ επισήμως και ανεπισήμως στα... 600. Αυτός είναι ο λόγος που, έπειτα από 50 χρόνια στο δημοσιογραφικό και εκδοτικό χώρο, ανακαλύπτω πόσο λάθος είχα όταν έγραφα και έλεγα ότι η συγκεκριμένη θεατρική σχολή (ένα μείγμα Αρχαίου Θεάτρου και Actor’s Studio) θα οδηγήσει τη χώρα α. στον γκρεμό, β. στην αγκαλιά της Μεγάλης Πύλης. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2010 για να καταλάβω ότι πρέπει να αλλάξουμε, να βουλιάξουμε και, μόλις χτυπήσουμε πάτο, να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε προς την επιφάνεια, χωρίς όμως να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι εκεί (η επιφάνεια). Γνωρίζω ότι η εποχή δεν προσφέρεται για -κακό- χιούμορ. Η κατάσταση είναι τόσο άσχημη, ώστε η μόνη λέξη που έρχεται στο νου είναι «συγγνώμη». Τι άλλο μπορεί να πει κανείς στους απομάχους της ζωής, που, έπειτα από 50 χρόνια δουλειάς και καταβολής ασφαλιστικών εισφορών, πρέπει να ζήσουν με 400-450 ευρώ/μήνα; Πόσο χιούμορ σηκώνουν οι επιταγές της τρόικας για περαιτέρω μείωση των μισθών ή η απόφαση της κ. Μπιρμπίλη να πεζοδρομήσει την... Πανεπιστημίου; Δάκρυα ναι, χιούμορ όχι.Οι αναγνώστες λένε: αφού είσαι καλός στις προβλέψεις, πες μας τι πρόκειται να συμβεί. Τα έχω γράψει. Όχι μία, αλλά... 100 φορές. Αυτή η κρίση δεν είναι οικονομική, αλλά δομική. Ο «ανεπτυγμένος» κόσμος πληρώνει για το αίμα που έχει πιει από τις χώρες του αποκαλούμενου «Τρίτου Κόσμου». Πληρώνουμε την εξέλιξη των κλειδαριών της Mercedes 350, το GPS της BMW Σειράς 5, το lifestyle του Sex & the City, τα βυ*ιά της Μπούβλη και το αιδοίο της Γκούβλη. Όσο και να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, ο παλιός κόσμος καταρρέει και δίνει τη θέση του στη μετα-ανθρώπινη εποχή, που τόσο καλά προείδαν και περιέγραψαν οι συγγραφείς της αποκαλούμενης «επιστημονικής φαντασίας», προφήτες του Γενναίου Καινούργιου Κόσμου, αλλά και πολλοί επιστήμονες και οικονομικοί αναλυτές. Πώς θα έλθει αυτή η εποχή; Με πολέμους. Πολλούς, μεγάλους, περιφερειακούς πολέμους. Τρεις βρίσκονται σε εξέλιξη (Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν), δύο -μπορεί και τρεις- ετοιμάζονται. Επίθεση στο Ιράν, ανάφλεξη στον Καύκασο, επεισόδιο στον 48ο Παράλληλο ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Κορέα. Μέχρι πρότινος είχα την υπόνοια ότι κάτι θα μπορούσε να συμβεί στο Αιγαίο, αλλά, μετά τη νίκη του Τζέφρι Παπανδρέου στις εκλογές, την εμφάνιση του von Δρούτσα και την επιστροφή του ¶λεξ Ρόντος, είδα το μέλλον με τους φακούς της Ρεπούση και ησύχασα. Οι περιφερειακοί πόλεμοι θα έχουν ως αποτέλεσμα α. τη μείωση των πληθυσμών μέσα από ελεγχόμενα από τη «διεθνή κοινότητα» εγκλήματα, β. την αναδιανομή των ενεργειακών αποθεμάτων (πετρέλαιο, νερό, ενέργεια κτλ.). Λίγες θα είναι χώρες -και οι λαοί- που θα μείνουν μετά τον Αρμαγεδδώνα, και δε νομίζω ότι χρειάζεται να τις αναφέρω. Αν, όμως, επιμένετε, παρακολουθήστε τη γέννηση του νέου νομίσματος που εξήγγειλαν οι Μεντβέντεφ και Σαρκοζί, και περιμένετε τη δημιουργία ενός άλλου από τις ΗΠΑ, το Μεξικό και τη Βραζιλία (;). Και όλα αυτά, βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι ο -κατά τον αείμνηστο Ανδρέα τον Α΄ Παπανδρέου το Β΄- «υπερήφανος και ανεξάρτητος ελληνικός λαός» θα υπάρχει στη Νέα Τάξη.
Κάποιος αναγνώστης με έψεξε επειδή «δε γράφω πολλά για αυτοκίνητα», και νομίζω πως οφείλω μία απάντηση. Έγραφα πολλά για αυτοκίνητα σε εποχές που η σχεδίαση και η κατασκευή τους σήμαιναν ακόμη κάτι για την Ελλάδα. Έγραφα όταν στις πίστες και στα βουνά αντηχούσε ο ήχος των εξατμίσεων των αγωνιστικών κινητήρων και αυτοκινήτων που σχεδίαζαν και κατασκεύαζαν άνθρωποι φωτισμένοι, δημιουργικοί, γεμάτοι πάθος και ενέργεια. Έγραφα πολλά για να πω στους αναγνώστες πως και η Ελλάδα μπορεί. Η νεολαία της δε διαφέρει από εκείνες της Ιταλίας, της Βρετανίας και της Γαλλίας. Και όχι μόνο έγραφα, αλλά και λάβαινα μέρος σε αγώνες. Ράλλυ, Αναβάσεις, Ταχύτητος, τα πάντα. Όχι για να... νικήσω, αλλά για να δώσω το παράδειγμα. Οι δεκαετίες πέρασαν, τα όνειρα και οι αγώνες έπεσαν συντρίμμια, οι καλοί πήραν -και παίρνουν- των ομματιών τους και δραπέτευσαν στην «ξένη, θεϊκά δεμένοι με την οικουμένη», που λέει ο σιορ Διονύσιος στους «Κωλοέλληνες».
Καλώς ή κακώς, είχα την τύχη να ζήσω εκείνα τα χρόνια και, καλώς ή κακώς, σε αυτά επιστρέφω, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, όπως τελευταία. Όταν βλέπω αφιονισμένα νεάντερταλ να σπάνε τα πάντα για την «ομάδα τους» ή τα ξέκωλα της «υψηλής κοινωνίας» να «διασκεδάζουν» στο κατάστρωμα του θωρηκτού Αβέρωφ. Με την πραγματικότητα του ΔΝΤ και του «Μηχανισμού Στήριξης», μετά τα εγκλήματα που έκαναν οι κύριοι και οι κυρίες που αναφέρω στην αρχή, για ποια «αυτοκίνητα» να γράφω και για ποιον; Για τον άνεργο πιτσιρικά, τον εξαθλιωμένο παππούλη ή μήπως για τον εντελώς ξεφτιλισμένο κωλοπαιδαρά, που τρώει τα λεφτά του μπαμπά του με τις ακατοίκητες ξανθές που συναγελάζεται; Το ξέρω! Το ξέρω! Αυτοί δε διαβάζουν το περιοδικό. Εσείς το διαβάζετε. Πόσοι, όμως, είσαστε «εσείς»; Ελάχιστοι! Οι αναγνώστες χάθηκαν, γιατί, με το πέρασμα των ετών, υποβαθμίστηκε η παιδεία. Η γενιά που μελετούσε και ονειρευόταν έδωσε τη θέση της στη γενιά του fast food. Στη διατροφή, στην ενημέρωση, στα πρότυπα, στα αυτοκίνητα. Ένα από τα αυτοκίνητα που οδήγησα το μήνα που πέρασε δίνει το στίγμα της νέας εποχής της αυτοκίνησης στην Ελλάδα. Είναι το Opel Insignia OPC με τον V6 κινητήρα των 2.800 κ.εκ. και... 325 ίππων! Ποιος Έλληνας που άλλαξε για να μη βουλιάξει θα σκεφτεί να αγοράσει αυτό το techno freak όχημα; Αν οι εποχές ήταν διαφορετικές, θα άξιζε, αν όχι να το αγοράσεις (λίγοι μπορούν), να παρουσιάσεις τα τεχνικά χαρακτηριστικά του, και ιδιαίτερα τον κινητήρα με το twin scroll turbo (τουρμπίνα διπλής εισόδου), που του επιτρέπει να κάνει «0-100» σε 5,8 δλ. Το TST είναι ένα πολύ έξυπνο σύστημα, που μειώνει το turbo lag (την καθυστέρηση απόκρισης του στροβίλου) με το να μην επιτρέπει την εισαγωγή αερίων της εξάτμισης στους κυλίνδρους και δίνοντας «εδώ και τώρα» απόκριση στο γκάζι. Αν την προηγούμενη πρόταση τη διαβάσει ένας virtual συνταξιούχος (υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες), τι θα πει; Ότι ο Καββαθάς, και όσοι σκέπτονται σαν αυτόν, ζει στο δικό του, ονειρικό κόσμο, και θα έχει δίκιο, γι’ αυτό δε συνεχίζω. Πώς τα βγάζω πέρα; Γυρίζω ένα διακόπτη και επιστρέφω στο παρελθόν, για να λάβω μέρος στην Ανάβαση της Μεγάλης Πάρνηθας, στον 3ωρο αγώνα Ταχύτητας στο Τατόι, στους άλλους που γίνονταν στη Ρόδο, την Κέρκυρα και την... Έδεσσα (ναι, την Έδεσσα, ακόμα και στη Νέα Σμύρνη στην Αθήνα!). Και όταν τελειώνουν οι Αναβάσεις, «τρέχω» στα παλιά Ακρόπολις με Renault Gordini 8, Saab Monte Carlo, NSU 1200TT και Wankel, ξαναβλέπω εικόνες και ξαναζώ στιγμές που λίγοι είχαν την ευτυχία να ζήσουν.
Αν μείνω μέσα, έρχονται σπίτι οι παλιοί. Ο Γιώργος ο Σμυρλής, που παίζει στο Teppaz Platters, Arthur Alexander, Little Richard, Bill Haley, Fats Domino και Jerry Lee Lewis. Σαν από θαύμα στο τραπέζι εμφανίζονται περιοδικά της νιότης μας. ΜΑΣΚΑ, Detective Χ, ¶νθρωπος Σκιά, Μπάτμαν και Μικρός Ήρωας, Γιώργος Θαλάσσης. Οι Χάρτινοι Ήρωες των παιδικών μας χρόνων, για τους οποίους οι -παλιές- Τεχνικές Εκδόσεις κυκλοφόρησαν ένα εκπληκτικό βιβλίο, που πήγε άπατο, ίσως επειδή το έβγαλα εγώ. Μαζί με το «Κάστρο Ηλιόκαστρο», τα «Ηπειρώτικα Γεφύρια», το «Γεφύρι κι ο Ηπειρώτης». Τις αργίες φεύγω σε δρόμους που πάντα βρέχει, όπως στα «Κουρέλια» του Νικολαΐδη και στο «Blade Runner» του Ridley Scott. Χαζεύω τ’ αυτοκίνητα στις αντιπροσωπίες στη Συγγρού, μετράω πόσα Studebaker, Packard και Chevrolet περνούν την ώρα απ’ τη λεωφόρο, και γράφω τις μάρκες στο πίσω μέρος ενός πακέτου Sante. Πάω στο σπίτι του Σωτήρη Πολυκράτη στην Ομόνοια (γκρεμίστηκε), ανεβαίνω τις σκάλες, βλέπω τις βαριές, κόκκινες, βελουδένιες κουρτίνες, το πιάνο με ουρά, τους πολυελαίους. Περπατάω με τον Ντίνο, το Μιχάλη και το Γιώργο στους δρόμους της Αθήνας. Πάμε στο κέντρο του Γιώργου του Σίσκου στη Γεννηματά (;). Έχει διαγωνισμό rock ’n’ roll (τρία Κύπελλα έχω). Μετά στο Green Park στη Νεγρίωνος Φώκη (όπως την αποκαλούσαμε) για γλυκό και νυφοπάζαρο. Στην BP στο Καλαμάκι για μακαρονάδα. Στο Silver House στη Γλυφάδα για τα πρώτα μπλουζ, τα βερμούτ και τα «αράπικα» φιστίκια στα μπολάκια. Με τον Τάκη τον Τσολάκο, το Φοίβο το Μητρόπουλο και το Γιώργο το Δρίνη (μπορεί και το Θόδωρο τον Πάγκαλο, δε θυμάμαι) δουλεύουμε να φτιαχτούν οι πρώτες «9 Μούσες» στην Πλάκα. Ακούω Hernando’s Hideaway, πηγαίνω στο Θυμάρι μ’ ένα μαύρο Σκαθάρι, βλέπω την πανσέληνο, δεν ακούγεται τίποτα, μόνο ο ήχος απ’ το κύμα. Στη Σουνίου δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα, είναι ακόμη νωρίς στην ιστορία. Το Σάββατο σ’ ένα μαγαζί τέρμα Πατησίων παίζει τζαζ ο Λαβράνος. Την Κυριακή στην Πάρνηθα για την Ανάβαση, στο Τατόι, στη Ρόδο και στην Κέρκυρα για να δω ή να λάβω μέρος στους αγώνες Ταχύτητας. Το καλοκαίρι στο αεροδρόμιο της Τρίπολης για μαθήματα ανεμοπορίας. Ταξιδεύω σ’ έναν αθώο κόσμο. Περιμένω να νυχτώσει, να σκαρφαλώσω τη μάντρα, να δω τζάμπα ταινίες στον «Πρωτέα», στο «Πανελλήνιο» και στο «Σινέ Παρί». Κάνω σκασιαρχείο, πάω με τους συμμαθητές απ’ το Λύκειο «Γκιζελή» και το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων στη «Ροζίκλα» και στο «Μεγάλο ¶λφα». Δοκιμάζω ό,τι μου κάθεται, αλλά δεν παρασύρομαι. Κανείς δεν παρασύρεται, δεν παίρνει ουσίες, γιατί καμία δεν μπορεί να μ’ ανεβάσει όσο η Ανάβαση στη Μεγάλη Πάρνηθα, ο 3ωρος αγώνας στο Τατόι ή ένα από τα (παλιά) Ακρόπολις.
Ανεβαίνω στο τρένο κρατώντας μια μικρή, δερμάτινη βαλίτσα που είναι δεμένη με σχοινάκι, για να μην ανοίγει. Οι κλειδαριές έχουν σπάσει από καιρό. Πάω στην Τρίπολη. Τέσσερα καλοκαίρια μαθαίνω να πετάω ανεμόπτερα. Δοκιμάζω αυτοκίνητα στην Ελλάδα, στην Ιαπωνία, στην Αμερική, στη Βραζιλία. Βλέπω τον Σένα στο Γκραν Πρι στο Ρίο. Γράφω άρθρα με «μπικ», βαρώντας αφηνιασμένος τα πλήκτρα της Olympia, τα πληκτρολόγια των Commodore SX-64, Apple, Bull, κι ένας Θεός ξέρει τι για όσα θαυμαστά βλέπω στα ταξίδια μου. Και στην Ελλάδα, λέω. Να φτιάξουμε κι εμείς ό,τι οι «ξένοι».
Οι δεκαετίες πέρασαν, τα άρθρα ξεπέρασαν τα 30.000. Τίποτα δεν «έγινε στην Ελλάδα», γι’ αυτό δεν ξέρω τι να πω σε ποιον. Αντί όσο περνάει ο καιρός να μπαίνω στο σύστημα, τόσο περισσότερο το σιχαίνομαι. Σαν τον πρωταγωνιστή του Ghost Dog, γλιστράω στο δικό μου «Κωσταλέξι», στα βιβλία και στα περιοδικά, στις φωτογραφίες και στις αναμνήσεις από μια ζωή που πιστεύω πως ήταν σύμφωνη με τον Τρόπο των Σαμουράι. Σας αφήνω, γιατί το σκοτάδι καλύπτει τους λόφους των Μεσογείων, και είναι καιρός να γυρίσω στη Γη. Από κάπου σκάει μύτη ο Νίκος ο Νικολαΐδης. «Μη στενοχωριέσαι» μου λέει. «Ο χαμένος τα παίρνει όλα».
Made (and destroyed) in Greece
Διαβάζω (πάλι) στο «Made in Greece» (Τυπόραμα 2003)... Κατασκευές ελληνικών οχημάτων. Επιβατικά αυτοκίνητα και ελαφρά τζιπ: Αθανασιάδης, Alta, Arco C.AR, Αυτοκινητοβιομηχανία Ελλάδος, Automeccanica, BET, ΒΙΟΠΛΑΣΤΙΚ (Attica, Acropolis, Delta, Dim), Enfield Neorion, Farco Namco, Mava, ΜΕΒΕΑ... Κατασκευές-συναρμολόγηση ξένων οχημάτων: Alma Cabrio Hellas, LCM Ελλάς, ΒΕΛΟ, Magirus Deutz Hellas, ΤΕΟΚΑΡ, Toyota Hellas, Σταματίου, Microcar, Pan-Car, Scavas, Styl Car, ΤΖΕΝ, ΣΤΑΓΙΕΡ ΕΛΛΑΣ. Ακόμα... Λεωφορεία, φορτηγά άνω του 1 τόνου, τρίκυκλα φορτηγά, μοτοποδήλατα και μοτοσικλέτες, αγροτικά μεταφορικά οχήματα, γεωργικοί ελκυστήρες, τρένα, αεροπλάνα με κινητήρα, αεροπλάνα με κινητήρα μη επανδρωμένα... Τριακόσιες τριάντα τέσσερις σελίδες γεμάτες φωτογραφίες κάθε λογής επίγειων και ιπτάμενων κατασκευών, με τους ανθρώπους που «προσπάθησαν να κάνουν κάτι στην Ελλάδα» να στέκουν υπερήφανοι πίσω τους, οι περισσότεροι μ’ ένα χαμόγελο αισιοδοξίας για το μέλλον. Στα 50 χρόνια που υπηρετώ την τεχνική και γενική δημοσιογραφία είχα την τιμή να γνωρίσω προσωπικά το 95% των δημιουργών. Από τους αδελφούς Αθανασιάδη, που έφτιαχναν το τρίκυκλο αυτοκίνητο Attica, μέχρι τον άνθρωπο που κατασκεύαζε τα Amico στη Θήβα, τους αδελφούς Κοντογούρη με τα Pony Namco, το φίλο μου τον Τζεν, τον Αυδή, τον Ηλία Σοφιανό, που έφτιαξε ένα αεροπλάνο στην ταράτσα και αναγκάστηκε να γκρεμίσει το σπίτι για να το μεταφέρει στο Τατόι (που μια ομάδα αρπακτικών με όνομα και επώνυμο θέλει να το κάνει… νεκροταφείο). Με τα ίδια μου τα χέρια έφτιαχνα σ’ ένα τολ στο Νέο Φάληρο ανεμόπτερα από ξύλο και πανί, ήμουν εκείνος που ανακάλυψε το βιομηχανικό σχεδιαστή Γιώργο Μιχαήλ και τον σύστησε στον Αλέκο Μανιατόπουλο και το Γιώργο Βαγιωνή, και όλοι μαζί σχεδιάσαμε το πρωτότυπο του Renault Farma (4.500 παρήχθησαν πριν το εργοστάσιο υποκύψει στον εκβιασμό ενός από τους πρωταγωνιστές). Για χρόνια η γυναίκα μου κι εγώ είχαμε ένα Farma, που χρησιμοποιούσαμε για να μεταφέρουμε τα περιοδικά μας από το βιβλιοδετείο στο πρακτορείο. Ήμουν δίπλα στο μακαρίτη το Γιάννη Θεοχαράκη και τον πατριάρχη της οικογένειας, Βασίλη, όταν στήθηκε το εργοστάσιο της ΤΕΟΚΑΡ στο Βόλο και κοντά όταν το ξεφτιλισμένο, πουλημένο στα ξένα συμφέροντα μπορντέλο το οδήγησε στο κλείσιμο, γιατί καμία πρωθυπουργάρα, υπουργάρα ή γαμημ***ος «αρμόδιος» δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην αφόρητη πίεση των δανειστών και των αντιπροσώπων τους να εισάγει η Ελλάδα αυτοκίνητα, μοτοποδήλατα, μοτοσικλέτες ακόμα και εξαρτήματα ποδηλάτων από τους επικυρίαρχους αλλά και από χώρες που πλήρωναν τους εργάτες με 1 δολάριο την ημέρα. Μάταια επισκεπτόμαστε με Έλληνες σχεδιαστές και μηχανικούς Γενικούς Γραμματείς Έρευνας και Τεχνολογίας (μη χέσω), υπουργούς Μεταφορών και Βιομηχανίας, ακόμα και Παιδείας, για να προτείνουμε κάτι που θα μπορούσε να κατασκευαστεί από μια ενισχυμένη βιοτεχνία στην Ελλάδα. Τρώγαμε πόρτα και δεχόμασταν τα ειρωνικά σχόλια του κάθε ντενεκέ που δεν είχε «κολλήσει» ούτε ένα ένσημο στη ζωή του. Ο ένας μας διάβαζε τα... ποιήματά του, ο άλλος τηλεφωνούσε στους εκάστοτε εθνικούς προμηθευτές για να πάρει οδηγίες, μην τύχει και γίνει κανένα... λάθος και κάποιος Έλληνας κατασκευάσει κανένα δίκυκλο, τρίκυκλο, φορτηγό, απορριμματοφόρο για τους Δήμους. Και καλά στο «αυτοκίνητο». Εκεί το μέλι ήταν γλυκό και τα συμφέροντα τεράστια, και κανένας «αρμόδιος» δε θα διακινδύνευε το «μέλλον των παιδιών» του χάνοντας τις μίζες. Στις αερομεταφορές να δείτε τι έγινε! Της αλεπούς ο θάνατος, που λέει ο λαός. Από το Μεγάλο Φαγοπότι της Ολυμπιακής με τις αδιαφανείς και στημένες προμήθειες και τις δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις κομματικής πελατείας μέχρι την άρνηση στην πρόταση του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού αερομεταφορέα να κάνει στο ξεσκισμένο πια από τους πολιτικάντηδες Αεροδρόμιο Ελληνικού το μεγαλύτερο Επισκευαστικό και Εκπαιδευτικό (για χειριστές της Πολιτικής Αεροπορίας) Κέντρο της Μεσογείου. Πάνω από 10.000 ήταν οι χειριστές από τις χώρες της Κεντρικής και της Βόρειας Αφρικής που θα εκπαιδεύονταν στην Αθήνα! Όμως, όχι. Το συμφέρον της χώρας παραδόθηκε στις ορέξεις της «τοπικής αυτοδιοίκησης», που σκίζονταν να φύγει το Ελληνικό για να «πάρουν ύψος» οι οικοδομές στις όμορες περιοχές και, βέβαια, «ανησυχούσαν για την υγεία των παιδιών» τους ακριβώς όπως «ανησυχούν» τα αρπακτικά που θέλουν να «φάνε» το αεροδρόμιο Τατοΐου. Πόσα χρόνια λέω ότι η Ελληνίτσα θα επιστρέψει στην αγκαλιά της Μητέρας-Πατρίδας; Είκοσι;
Σαν επίλογος...
Ύστερα από πενήντα χρόνια, λοιπόν, και περισσότερα από 40.000 άρθρα σε περιοδικά, εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα, αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω πάλι συγγνώμη από εκείνους που λένε ότι τα γραπτά μου «εκφράζουν μια απαισιοδοξία». Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλα, αδυνατώ να συνδέσω αυτά που συμβαίνουν με εκείνα για τα οποία πάλευα και ονειρευόμουν για την πατρίδα μου. Κουράστηκα να βλέπω πολιτικές μετριότητες, αστεία ανθρωπάκια, λωποδύτες και καταχραστές δημόσιου χρήματος να αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας. Βαρέθηκα να βλέπω φελλούς να επιπλέουν, πράκτορες του Σόρος να αποφασίζουν ποια θα είναι τα σύνορα της χώρας, κυρίες των γυμναστηρίων να μιλούν για τα 5.500 στρέμματα του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού και ξεθωριασμένα αντίγραφα της «liberal» αμερικανικής «αριστεράς» να μου μιλούν για σοσιαλισμό. Μπούχτισα να βλέπω και να ακούω ραφινάτους να ομιλούν για τον πόλεμο εναντίον των «νταβάδων», και οι νταβάδες να ζουν και να βασιλεύουν. Λίγα χρόνια πριν η Ελληνίτσα φαντασιωνόταν ότι ανήκει στον «ανεπτυγμένο κόσμο» επειδή η αγορά αυτοκινήτου πλησίαζε τα... 350.000 νέα «γιωταχί» σε μια χώρα που δεν παράγει ούτε οδοντογλυφίδες! Κανείς από τους μακάκες που κυβερνούσαν δε σκέφτηκε ότι όλη αυτή η απαστράπτουσα λαμαρίνα αγοραζόταν με δάνεια από τις ξένες τράπεζες. Μάταια φώναζα και εξέθετα τον εαυτό μου σε αναγνώστες και εμπόρους. Μάταια έγραφα ότι τα περισσότερα χρησιμοποιούνταν ως ενισχυτές «νικολάκηδων» αεριτζήδων και μεταπρατών. H αναντιστοιχία ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην εικόνα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε το σύστημα αξιών της Ελληνίτσας να φαντάζει γκροτέσκο, τρομακτικό. Αριστερά στο κοινωνικό ενσταντανέ οι M-Class, οι Kompressor και τα Καγιέν, με τους ιδιοκτήτες αραχτούς στις καφετέριες. Στη μέση οι δηλώσεις και οι αποφάσεις των κουστουμιών και των ταγιέρ που παρίσταναν τους πολιτικούς και δίπλα εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικοί μετανάστες να δουλεύουν στα χωράφια και να βοσκάνε τα κοπάδια. Δεξιά στη φωτογραφία το ξύλο, η τυφλή καταστροφή από τους χουλιγκάνους στα γήπεδα. Πώς θα βγούμε από την κρίση, ρωτούν οι αναγνώστες. Όλοι κάνουμε κριτική, αλλά λίγοι προτάσεις. Έχουν δίκιο, αλλά φοβάμαι ότι η εποχή των προτάσεων πέρασε. Όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία και, αργότερα, την έκδοση περιοδικών δεν έκανα τίποτα άλλο από... προτάσεις! Μια «πίστα» με ένα Τεχνολογικό-Σχεδιαστικό Ίδρυμα για να μπορούν οι μαθητές και σπουδαστές να σχεδιάζουν, κατασκευάζουν, δοκιμάζουν αυτοκίνητα αγώνων και μοτοσικλέτες και κάθε είδους ιπτάμενες μηχανές (ανεμόπτερα, ελαφρά αεροπλάνα, αυτόγυρα). Η «ιδέα» δεν ήταν δική μου. Την είχα «κλέψει» από την Ιταλία, την Αγγλία και τη Γαλλία, που -τότε- είχαν καμιά 50αριά βιοτεχνίες που έφτιαχναν από Φεράρι μέχρι Μορίνι, από Ντουκάτι μέχρι Αερμάκι και από Λότους μέχρι Ματρά. «¶σε μας, ρε Κωστάκη» έλεγαν οι υπουργάρες που επισκεπτόμουν, μόνος ή με συνεργάτες, «δε γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα». Τα χρόνια πέρασαν, και μαζί τα τρένα. Πρώτη πέρασε η ταχεία της Αντιπαροχής. Μετά της Αλλαγής και ύστερα των Ακόμα Καλύτερων Ημερών. Ακολούθησαν εκείνες του Εκσυγχρονισμού, της Επανίδρυσης του Κράτους και, τελευταία, της Πράσινης Ανάπτυξης. Κάθε φορά που ακουγόταν η σφυρίχτρα, μια ομάδα δημοσιογράφων πεταγόμασταν και φωνάζαμε: Καλέ! Σταματήστε. Έχουμε κάτι αρχιτέκτονες που προτείνουν βιοκλιματικά κτίρια, μηχανικούς με πρωτόγνωρες εφαρμογές ΑΠΕ, σχεδιαστές με οχήματα με εναλλακτικές πηγές ενέργειας, συγκοινωνιολόγους που προτείνουν monorail για τις πόλεις, χωροτάκτες που λένε πως το αεροδρόμιο Ελληνικού πρέπει να επεκταθεί στη θάλασσα, αντί στην κοιλάδα των Μεσογείων, αναγκάζοντας έτσι την πρωτεύουσα των 4 εκατομμυρίων να μεταφερθεί βίαια και άναρχα στην ανατολική πλευρά του Υμηττού. Έχουμε ειδικούς της Πολιτικής Αεροπορίας που λένε να γίνει ένα αεροδρόμιο σε κάθε νησί και υδατοδρόμια για την ανάπτυξη του Τουρισμού. Τα μόνα που έγιναν (ευτυχώς) ήταν τα αεροδρόμια, τα οποία όμως «άνοιγαν» μόνο όταν «πετούσε η Ολυμπιακή» ή όταν προσγειώνονταν τα τζετ των κροίσων, αφού η κάθε θέση parking στα in αεροδρόμια αποτιμάται από 2.500-3.500 ευρώ! Τι λέω; Απλώς ότι, αν είσαι private pilot και έρχεσαι να κάνεις διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί, δε σ’ αφήνουν να προσγειωθείς, γιατί το αεροδρόμιο «είναι γεμάτο»! Όταν η Ελληνίτσα μπήκε στην ΕΟΚ ανάμεσα στις ταχείες άρχισαν να περνούν τρένα γεμάτα λεφτά. Γνωστά είναι τα Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ Τρένα Ντελόρ. Ακολούθησαν τα τρένα «ΚουΠουΣου» (Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄, Ζ΄ Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης). Τα ίδια οι «γραφικοί» δημοσιογράφοι του Σταθμού. «Καλέ, μην τα τρώτε όλα στους Ολυμπιακούς και στα C4I. Δώστε κατιτίς για έρευνα, καινοτομία, κατασκευές οχημάτων που κινούνται με εναλλακτικές πηγές ενέργειας.» Για 35 ολόκληρα χρόνια τα δισεκατομμύρια των πακέτων έγιναν φαραωνικές βίλες στη Μύκονο, τη Σέριφο, την Πάρο, τη Νάξο, την Κέρκυρα, διαμερίσματα στο City, στο Village και στη Μονμάρτη, διακοπές στις Μαλδίβες και στο Σεν Μπαρτ. Η χώρα γέμισε από τη μία με ανθρώπους που περιμένουν να πάρουν σύνταξη 400 ευρώ και από την άλλη με ακατοίκητες ξανθές και αδελφές που φλυαρούν στις πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές. Τώρα που γράφω το «Εν Λευκώ» στο σταθμό έχει ησυχία. Μόλις πέρασαν η οτομοτρίς του Μηχανισμού (των Αντικυθήρων) και το maglev του ΔΝΤ. Το τελευταίο δεν πρόλαβα να το δω, αφού με ταχύτητα που ξεπερνά τα 340 χλμ./ώρα μεταφέρει το λαό της Ελληνίτσας στη Never Neverland του Καλλικράτη, όπου θα τεμαχισθεί, θα πακεταρισθεί και θα πωληθεί ως φιλέτο α. στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, β. στη νεο-Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για μένα και τα δύο είναι καλά, αφού στην πρώτη περίπτωση θα αποκτήσω αμερικανική υπηκοότητα και στη δεύτερη τουρκική. Ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι τον Ιούνιο φρεγάτα της Μεγάλης Πύλης μας μπήκε «αβλαβώς» στην παραλία του Σουνίου!_ Κ. Κ.
Screen Peace
ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΝΑΙ.
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΟΜΩΣ;
Τετάρτη, 17/6/2010. Κάποιοι Έλληνες αφήνονται σε ζοφερές σκέψεις. Τ’ αστεία τέλειωσαν, το «προεδρικό διάταγμα» μιλά για απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και μείωση αποζημιώσεων στο μισό. Την ίδια μέρα κάποιοι άλλοι Έλληνες, βαμμένοι μπλε και άσπροι, φορώντας σπαρτιατικές περικεφαλαίες στολισμένες με μικροσκοπικούς ιωνικούς κίονες δηλώνουν Εθνικά Υπερήφανοι για το θρίαμβο επί της Εθνικής Νιγηρίας.
Κάπου εκεί τα μορμολύκεια της «παρωχημένης» μαρξιστικής ανάλυσης («το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, όπιο του λαού») βγαίνουν θριαμβευτικά από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, οριστικά δικαιωμένα και δείχνοντας το μεσαίο τους δάχτυλο.
Αμφισβήτηση της social ceremony (εξ αυτών πήγασε η λέξη soccer) θα ισοδυναμούσε με υποβολή του Κορανίου στην κριτική βάσανο ενώπιον αφιονισμένων μουλάδων. Τη στιγμή ειδικά που ο «κολλημένος με την μπάλα» φοράει κραυγάζοντας το δέρμα του υπερπατριώτη, όποιος διανοηθεί να μείνει απαθής θα σουβλισθεί επιτόπου επ’ εσχάτη προδοσία.
Η σχετική φιλολογία προστατεύεται από αδιαπέραστο πλέγμα στερεοτύπων. Από την αντροπαρέα (στις συζητήσεις της οποίας κυριαρχεί το ποδόσφαιρο) και τα γυναικεία βλέμματα συγκατάβασης μέχρι τα trivia και τα οπτικοακουστικά εφέ που μετατρέπουν το ποδόσφαιρο σε αιχμή του δόρατος της βιομηχανίας του θεάματος, τα πάντα λειτουργούν αγγελικά πλασμένα, και η αμφισβήτηση είναι μονοπώλιο των «διανοουμένων».
Κάποιοι απ’ αυτούς, όμως, έχουν μια θετική προσέγγιση. Μας μιλούν για ένα ποδόσφαιρο μικρογραφία της ζωής, με όλες τις χαρές και τις απογοητεύσεις της. Επόμενο λογικό βήμα η ιδεολογικοποιημένη αποχή από τα «σοβαρά», όπως την πολιτική, επ’ ονόματί του. Η ποδοσφαιρική αρνησικοσμία δε θα ήταν τόσο επικίνδυνη, αν δε διεκδικούσε δάφνες υπερβατικής τάχα σοφίας. Αυτό το οποίο προπαγανδίζει δεν είναι το ομαδικό άθλημα-καταλύτης απλοποίησης σε ένα χαοτικό κόσμο. Eίναι η απατηλή επιστροφή στη λατρεία της φύσης, με όρους παραγωγικής διαδικασίας. Η κυριαρχία παντού μιας ξύλινης ποδοσφαιρικής αργκό, χωρίς γκρίζες ζώνες και περιττές αποχρώσεις, η διολίσθηση σε μια σειρά διπολικών σχημάτων του στιλ «άσπρο-μαύρο», «καλό-κακό», «0-1», «πούλα-αγόρασε».
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
[email protected]